Rachel en Gabriël zoeken samen, met hun gedachten, hoe ze Adam kunnen redden.
Ze weten dat adam in de problemen zit omdat Rachel een speciale band heeft met Adam en voelt zo dat er iets niet goed gaat met hem.
Rachel vliegt in haar gedachten in de lucht.
Ze ziet hoe een speciale boom groter en groter wordt in een versneld tempo.
Helemaal op het einde ziet ze, niet zo ver van de speciale boom, twee mensen staan.
Dat zijn zij.
In haar hoofd hoort ze ook dat de bladeren giftig zijn en dat de boom gepland is tegen het kwaad.
Dan ontwaakt Adam en hij voelt de energie terug in zijn lichaam stromen.
hij graaft naast de balk en stoot op een vuursteen.
Met die vuursteen begint hij op het vermolmd hout te slagen.
Ondertussen zijn Rachel en Gabriël bij de boom aangekomen.
'En wat nu?' vroeg Rachel, terwijl ze haar vingers over de groeven in de stam liet gaan. 'Op een gegeven moment zullen we moeten graven,' zei Gabriël. 'Maar eerst moeten we Adam vinden.
Hier dacht ik eerst dat ze zouden moeten graven om Adam te vinden.
Omdat Adam ergens onder hun voeten onder de grond zou gezeten hebben.
Maar dat was niet zo, want...
Adam is door het hout geraakt en zit terug te graven terwijl hij al de aarde uit zijn mond, neus en oren probeert te verwijderen. Adam voelde dat de tunnel naar boven begon te lopen. Hij merkte ook dat de aarde begon te rollen. Maar dan wel naar boven.
Adam bleef maar naar boven gaan. Rollend in de aarde.
Adams gezicht werd in de zachte aarde gedrukt. Zijn hele lichaam werd door de grand om hem heen in elkaar gedrukt, en weer bevrijd, zodat hij met zijn ogen dicht licht bespeurde.
Eerst speldenknopjes, toen grotere vlekken vaal licht die straalden als sterren aan de hemel.
...
Bij het licht van de bundels gouden zonlicht die door de spelonken tussen de wortels naar binnen vielen, zag Adam dat hij zich in een ondiepe holte onder een boom bevond.
...
Het was een krappen ruimte en het enige wat Adam kon doen was happend naar adem voortkruipen naar de gouden gloed, die nu uit een soort wespennest leek te komen.
...
Hij krabbelde naar de lichtbron toe en merkte dat hij ertegenaan werd geduwd.
Het voelde eerder aan als een grote, zachte ballon of airbag dan een nest. Een soort blaas, gevuld met een vloeistof.
...
Toen de aarde de een laatste duw naar voren gaf, barstte de blaas. Liters melkachtige vloeistof stroomde over Adam heen, vulden zijn ogen, neus en mond met een kleverige, stinkende drab.
...
Hij was vuil en droop van de dikke, wittige vloeistof, maar er was geen vergissing mogelijk toen het late middaglicht over Adams gezicht, zijn armen en aangekoekte handen streek - toen het over de gouden sikkel van de triskelion speelde die Adam tussen zijn trillende vingers hield.
Dit vind ik wel een beetje vreemd. Hoe komt Adam aan het tweede deel van de triskelion? Ik denk dat het deel in de blaas zat, maar ze zeggen er niets over dus ik weet het niet zeker.
Ik vraag me af hoe ze het laatste deel gaan vinden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten